Maiores de conto

Roser Bausá e carme Perís. Editorial Lóguez (2004)
Marta perdeu ó seu avó e súa nai trata de darlle consolo no xardín mirando ó ceo estrelado. De súpeto, Marta cree ver como unha estrela lle chisca un ollo...podería ser o avó?...

Jutta Bauer. Editorial Lóguez (2007
Sempre era o máis forte, subía ás árbores máis altas e saltaba os lagos máis profundos, sin caer na conta dos perigos que corría...como era posible? por que saía airoso das situacións máis problemáticas? O avó tiña a sorte de que alguén coidaba de el: o anxo do avó!!

María Campos e Carlos Yus. Kalandraka (2011)
Narra a relación entre un avó e a súa neta desde que esta nace ata que ten doce anos. O avó arrola a súa neta, coida dela, apréndelle cancións e xogos... Co paso do tempo sucédense as risas e os enfados entre os dous, pero un día oavó comenza a ter moitos despistes e o seu xeito de comportarse comenza a mudar. Rosiña, coa a axuda dos seus pais, terá que facer frente a esta nova situación.

Nuria Figueras. Kalandraka (2002)
O avó Serafín ten un bigote branco como a neve, e moi longo. Cada mañá peina o bigote e fai dúas trenzas. Cando cheguen ao chan, cortareinas -di o avó. Serafín ten catro netas: colle a dúas pola man e as outras dúas... Cólganselle das trenzas!..

Mª José Ferrada. Factoría K (2013)
...Unha avoa rural, o seu valioso legado de palabras para coñecer o mundo e habitalo. Obra galardonada co V Premio Internacional cidade de Orihuela

Marta Farias e Aitana Carrasco. Kalandraka (2008)
Viaxando a través do tempo, polos camiños do mar e do destino, somos partícipes dunha fermosa historia sobre a emigración, a mestizaxe, a multiculturalidade e os lazos de unión con Latinoamérica.

Avelino Hernández e Federico Delicado. Kalandraka ( 2001)

Chema Heras e Rosa Osuna. Kalandraka (2002)
Todos nós envelhecemos, é a lei da vida. Mas a beleza não morre com os anos, transforma-se simplesmente. Uma história romântica e poética repleta de metáforas encadeadas.

Dani Torrent. Kalandraka (2011)
A nostalxia da nenez, o paso inexorable do tempo e o recordo da figura entrañable do avó. Un relato sentimental que chega dende as nubes ao buzón da memoria.

Iñaki Zubeldia e Estibalitz Jalón. Factoría K (2010)
O álbum gañador da III Beca Etxepare 2009 aposta por revalorizar a oralidade e destaca a figura dos maiores como transmisores da cultura. As súas ilustracións transpórtannos a un territorio colorista e bucólico protagonizado por animais humanizados.

Tomie de Paola. Ediciones SM
Tomi tiña unha avoa e unha bisavoa. A Avoa sempre estaba abaixo, na cociña. A bisavoa sempre estaba arriba, na cama, tiña 94 anos...

Quentin Blake. Océano Travesía (2008)
Sólo se es joven… ¡dos veces! non é mais (nin menos) que unha homenaxe ós nosos maiores, a todas as experiencias polas que pasan na súa vida, ó grande valor das súas vivencias. Con algo de ironía e grandes doses de bo humor amósanos que as súas vidas, as dos nosos avós e avoas, non se distinguen demasiado das dos cativos e cativas ou das nosas propias.

Juan Farias e Alicia Cañas Cortazar. Editorial Anaya (2008)
Juan leva vivido moito pero aínda goza das cousas sinxelas, esas que non lle dan oportunidade de aburrirse. A súa voz transmite a poesía da vida tranquila nun pequeno lugar a carón do mar...Maroliña ten sorte de ter un avó que lle conte tantas cousas, a queira con tenrura e lle deixe unha mensaxe tan valiosa para cando el xa non esté ó seu lado.

Petr Horácek. Editorial Juventud (2009)
O meu elefante é divertido, grande e un pouco torpe, pero sempre ten ganas de xogar conmigo...
Cando a avoa ou o avó están ocupados, o neno xogo co seu amigo imaxinario, un elefante que amosa ser o compañeiro de xogos ideal.

Heinz Janisch e Aljoscha Blau. Editorial Lóguez (2009)
A declaración de amor dun pequeno neno á súa avoa, por ser quen de atrapar simbólicamente todo o seu mundo baixo o seu pano negro...

Francois Legendre. Tándem (2008)
Petra vive nun pequeno lugar ó sur de Andalucía. Cada mañá seu avó, Pepe Juanito, despertaa ofrecéndolle unha laranxa recén collida da árbore. Despois mira como se vai cara á escola e agarda por ela na praza. Pero unha tarde Petra non atopa a Pepe juanito no seu banco de sempre...

Carmen Montalbán e Pilar Millán. Kalandraka (2008)
-A túa avoa perdeu a cabeza-díxome aquel día a miña tía Fatma, cando volvín da escola.
Á vez que se poñía as súas sandalias acercou o prato. Logo saliu. Daba
uns pasos tan rápidos, que a arena que levantaba do deserto empezou a flotar na miña sopa
e a pegarse entre os meus dentes.
Porque, como é natural, eu tiña a boca aberta. Quería pedirlle á miña tía Fatma que repetira
en hassania, o noso idioma, eso de que a miña avoa perdera a cabeza. Tía Fatma apenas
sabía español. Era raro que non se equivocase. Tería dito «cabeza» onde tería que ter dito «teteira», por exemplo.

Christian Voltz. Kalandraka (2008)
A eterna pregunta que todos nos facemos nos primeiros anos da infancia, sobre a dónde van as persoas cando morren, é o tema central deste álbum. Pero esta obra é especial, non so pola tenrura que transmite a historia, senón tamén pola orixinalidade da súa propuesta estética, elaborada cunha técnica mixta a base de collage e figuras en relevo elaboradas con materiales de metal, madeira e telas. Avó e neto comparten o seu tempo no xardín, o espazo preferido da avoa da familia e onde a recordan.

Alki Zei. Lóguez (2004)

A historia presenta a relación entre unha nena e unha avoa moi alonxada do estereotipo de anciana bondadosa e entregada. Trátase dunha muller endurecida polos contratempos dunha vida chea de amarguras que se ve obligada de súpeto a coidar dunha neta pola que non sinte a menor simpatía. Ambas terán que ir manexando os seus sentimientos da mellor maneira posible, aínda que para a nena certos remedios chegan algo tarde. A avoa de Constandina non é moi simpática con ela. Prefería á outra neta e non se cansa de despreciala, pero os padres de Constandina se separan e é a avoa qien terminará coidando da neta. Constandina pasará por moi malos momentos, pero a avoa e as súas amigas non lle fallarán, coidarán dela cando máis o necesite.

David Legge. Editorial juventud (1995)
Cando un ten un avó orixinal, a súa casa está chea de sorpresas, de cousas increíbles debuxadas neste conto con moita imaxinación e de maneira moi realista, e moi surrealista! Pero deixando a parte o feito de que o avó teña un tigre en vez dun gato, céspede no salón e que o elefante lave os pratos, ó avó hoxe se lle ve algo extrano. Qué será?

Gabriela Keselman e Teresa Novoa. SM Xerme (2007)
O señor e a señora Coello teñen que deixar os seus vinte cazapos coa avoa Coello. Pero a avoa Coello é moi despistada, e seus netos, moi parecidos entre si. Cunha linguaxe chea de tenrura e moito humor, a autora fala do desaconsellable que resulta etiquetar as persoas... e os coellos.

Joel Franz Rosell. Kalandraka (2008)
Don Agapito xubilouse e a partir dese día descubriu que non tiña nada que facer. Como non casara nunca, non tiña netos que coidar nin fillos a quen facerlles os recados. Non tiña gato que levar ao veterinario nin un can que sacar a espallar as súas cacas polas beirarrúas. E como non bebía nin xogaba ao dominó, tampouco podí a matar as horas no bar da esquina.

Juán farias e Xosé Cobas Gómez. Kalandraka (2008)
A historia fermosa e conmovedora dun ancián que lembra a súa vida con nostalxia: paseos co seu neto, comidas inapropiadas ás agachadas do doutor, visitas á panadeira, escapadas a seu querido mar... mais tamén lembranzas románticas, divertidas e, sobre todo, iongas conversas con Ela.

Stien Hole. Kókinos (2007)
O medo a pasar etapas, a medrar, a convertirnos noutros, protagoniza este libro cunha proposta formal moi arriscada. A técnica do collage na que interveñen a fotografía e o debuxo consigue efectos sorprendentes entre o hiperrealismo e o surrealismo. A voz do protagonista presenta ante o lector un mundo de sentimientos moi delicados e fainos moi cercanos.

Michel Piquemal e Élodie Nouhen. Edelvives (2005)
Un retrato dulce e sinxelo sobre a dor pola perda un ser querido e as formas que toman os recordos. Jadiya, unha pequena de orixe magrebí, viaxa todos os veráns ó seu país de orixe para ver á súa avoa. Esta descubrelle a súa cultura e os seus costumes a través de cancións e relatos, mostrándolle tamén perfumes e arrecendos...